Recensie The Next Gig. Mandolin Orange maakt blij met droeve liedjes

VEENHUIZEN – Wat is er nog aan te merken op het optreden van Mandolin Orange? Niet veel. Ja als je voor dansbare beats gaat met hopen energie en weinig diepgang dan was je in Coco Maria aan het verkeerde adres. Maar als je blij wordt van de mooie, vaak wat droeve, liedjes van Andrew Marlin en Emily Frantz gebracht met hun prachtige stemmen en afwisselend de viool van Emily Frantz of de mandoline van Marlin in de hoofdrol dan vertrok je blij als een kind uit Veenhuizen. Mandolin Orange, voor de tweede keer in amper een half jaar te gast bij Roots on the Road had muzikaal en magistrale avond voor de bezoekers in petto. Heerlijke liedjes vol melancholie met de wortels in de bluegrass, maar met invloed van country en folk. Het concert begon met mooie liedjes van hun laatste album 'Such Jubilee' als Daylight', Wreckingball' en 'Old Ties and Companions'. Prachtige nummers en een dubbele onderstreping van de kwaliteiten van Andrew Marlin als liedjesschrijver. Na het krachtige 'Wake Me'. Was er tijd voor het droevigste en gevoeligste werk van het duo met het indrukwekkende 'Until The Last Light Fades', gezongen door Emily Frantz. Een goede keus, want dit lied over het overlijden van een goede vriend, zou met de oh zo mooie, maar zo melancholieke stem van Marlin ondragelijk zwaar worden en nu kreeg het toch dat sprankelende mee wat Frantz in haar stem heeft. Een hoogtepunt en dat valt ook te zeggen van het volgende 'Rounder' ook zo'n erg droef liedje over verkeerde keuzen en fatale afloop. Om de stemming weer wat vrolijker te maken speelden beide een fraaie melodie op viool. Beide beheersen hun instrument itstekend. Vooral de mandoline in handen van een vakman als Marlin is een heerlijk instrument. Met veel humor, goede informatie en af en toe een mooie kantekening werden de liedjes aan elkaar gepraat. Na 'There Was A Time' en 'Train Song' kwam geluidsman Josh Oliver op het toneel om het duo te versterken met zijn gitaar. Dat leverde nog prachtige liedjes op als 'Hey Stranger' en de Norman Blake cover 'Last Train from Poor Valley'. Vervolgens nog een dubbel toegift met onder andere 'Innocent Road'om het af te maken. Het wa een heerlijke avond vol met prachtige liedjes in de sfeervolle omgeving van Coco Maria of zoals Mandelin Orange opmerkte. Je kunt niet zomaar 100 jaar in een gebouw stoppen. Het heeft die tijd nodig om zo mooi te klinken. Gelukkig deed Mandolin Orange er niet zolang over.

________________________________________



Apart stemgeluid bij Josh Oliver

VEENHUIZEN – De Amerikaanse singersongwriter Josh Oliver gaf een optreden waar vooral zijn zang heel erg in opviel. De man uit West-Tennessee heeft een heel apart stemgeluid en zingt ook nog eens binnenmonds. Het gaf hem een groot 'love it or hate it' karakter en maakte op momenten de teksten moeilijk te verstaan, maar zijn zang was wel vol karakter. In Veenhuizen was het de liefde voor de man's zang en muziek die overheerste. Liedjes schrijven kan Oliver zeker. Hij begeleide zichzelf op gitaar wat hij, hoewel een beetje een zware aanslag, prima deed. Een passende opening in het sfeervolle Coco Maria was 'Hello Stranger'. Dit aanvangslied en kennismaking kreeg een goed vervolg in 'Part of Life' de titelsong van zijn in 2014 verschenen tweede album na het uit 2011 stammende 'Troubles' en 'I Saw A Man At The Close Of Day' wat een erg fraai nummer was. Pas na dit derde nummer kon er een kort 'Thank You' af en op wat technische zaken na en voor het laatste nummer nogmaals een bedankje en de bekentenis dat hij had genoten, was dit het enige gesproken woord van Oliver. Hier moet hij duidelijk nog in groeien, helemaal omdat er nu tijdens het stemmen van de gitaar af en toe lange stilten vielen. Gelukkig liet Oliver een aantal prachtige liedjes voor zich spreken. 'Get Along Little Yearlings'. Een sterke trailsong met veel impact en het vrolijke 'Early Bird Gets The Worm'. Dat werd weer gevolgd door het mooie maar somberdere 'Over Yonder'. Het was goed dat Oliver een mooie setopbouw had met liedjes in verschillende stemmingen wisselde, maar voor zijn laatste album heeft hij intensief samen gewerkt met Andrew Marlin en Emily Frantz van Mandolin Orange en deze waren aanwezig. Het had meer variatie gebracht als hij één of beide had gevraagd een nummertje of twee mee te spelen. Met een mooie Willie Nelson cover werd de eindsprint ingezet. 'Sad Songs & Waltzes' is een sterk nummer en kreg een prima uitvoering. Direct gevolgd door een heel mooie 'Randall Collins' van Norman Blake, maar dit is een nummer met viool en een gemitste kans met violiste Emily Frantz in de zaal. Oliver eindigde met de Roger Miller cover 'Kansas City Star'. Een heel interessante singersongwriter die her en der nog flink moet schaven vooral in het spreken, maar liet zien dat hij veel potentie heeft en mooie muziek in overvloed.