(1) Rootstime, augustus 2011.

Toby Beard is een jonge Australische zangeres en songschrijfster die sinds meerdere jaren de wereld rondtrekt om overal voorprogramma’s te verzorgen voor internationaal erkende artiesten als Sheryl Crow, John Mellencamp, Donavon Frankenreiter en Luka Bloom. Dat deze sterren niet enkel voor haar knappe ‘looks’ vallen moge duidelijk worden als je haar muzikale werk gaat beluisteren.

Daar is nu een aanleiding toe want Toby - zoals ze haar artiestennaam heeft afgekort - heeft een nieuwe plaat gelanceerd met “Sleeptalk”, een album dat unaniem op positieve perskritieken kan rekenen. De muziek van deze rootsartieste balanceert tussen pop, rock en blues en straalt een hoge graad van maturiteit uit.

Van de twaalf songs op “Sleeptalk” componeerde Toby er tien zelf. Haar keuze om twee coverversies te brengen getuigt daarenboven van haar respect voor klassenummers. Met Jesse Harris’ song “If You Won’t” uit diens album “The Secret Sun” uit 2003 en de in 1968 geschreven bluesklassieker “I’d Rather Go Blind”, vaak gecoverd door o.a. Etta James, Chicken Shack, Rod Stewart en B.B. King.

Toby is een gepassioneerde vertolkster van haar eigen nummers en boeit haar publiek mateloos tijdens haar vele live optredens in Australië waar ze een vanuit het hart komende show brengt. Met het in San Francisco opgenomen vierde Toby-album “Sleeptalk” probeert ze nu ook internationaal door te breken en volgens ons zou ze daar deze keer wel eens best in kunnen slagen.

Haar eigen nummers zijn veel sterker en krachtiger geworden met soulvolle nummers als “Again”, “Won’t Be A Fool”, een jazzy song als “Little Man”, bluesnummer “So Tired”, het volledig Franstalig gezongen walsje “C’est L’Amour” of de wondermooie, intimistisch gebrachte popballad “Fly”. Eén van de vele hoogtepunten op “Sleeptalk” is haar oprechte eerbetoon aan haar overleden opa in “Smile (Opa’s Song)”, een als dixieland-jazz vermomde liedje.

Onze eindconclusie is dat we deze liefogende zangeres met krachtige stem toch wat van naderbij gaan blijven opvolgen, al was het maar om vast te stellen of Toby in haar opzet zal slagen om na haar successen in Australïe, Amerika en Canada nu ook internationaal definitief haar weg te banen.

“Toby Beard is a young female Australian singer-songwriter with a very powerful and solid voice. She shows on her fourth album ‘Sleeptalk’ that she is capable of presenting qualitative songs in a broad range of styles, switching spontaneously from blues to jazz to rock to pop. Hopefully this new record will soon enable her definite entrance on the international music scene.”

(2) Keys and Chords, augustus 2011. 

Een dame met een stem die me niet lang liet nadenken over haar kwaliteiten zowel als componiste en als  zangeres. Of we jullie daarmee kunnen overtuigen om de cd snel aan te schaffen, weet ik niet maar blijkbaar weet Toby zich te omringen door klassemuzikanten. Kunnen we nu al spreken van een klassebak van een cd? Ja, ik dacht van wel want de meeste nummers heeft ze allemaal zelf geschreven en daarbij is één ding duidelijk: het gaat om een zeer homogene cd. Toby Beard, zo is haar volledige naam, weet hoe ze een verhaal in een song moet vertellen en niet alleen op verbale doch ook muzikale manier weet ze keer op keer te verbazen.

‘Again’ is een sterke opener waarin we reeds voor de eerste keer leuke Hammondklanken ondergaan en in ‘Won’t Be A Fool’ zit Toby te wachten op een telefoontje dat zeer belangrijk is. ‘Op ‘Birthday Blues’, niet meteen een sleeper van een formaat belicht ze eigenlijk meer haar eigen geboortedag terwijl we even de benen kunnen strekken op het meer reggaegetinte ‘Little Man’. Zo krijgen we ook ‘C’est L’amour’ een Frans nummer dat eigenlijk vrij kort van stof is maar Toby bewijst hiermee dat ze ook in een vreemde taal goed haar plan kan trekken. Natuurlijk ontbreekt hier niet de verplichte accordeon, Toby laat haar stem nu eens goed uithalen. Maar het was vooral uitkijken naar haar versie van ‘ I Rather Go Blind’ waarmee Etta James en Chicken Shack enorm succes boekten. Er bestaan honderden versies van deze klassieker maar Toby’s versie is toch net iets anders dan die die we reeds gewend waren. David K. Mathews (Etta James Band) zorgt voor de emotionele Hammondsklanken terwijl Toby rustig de woorden zingt. Dobberend op een stroom van intimistische golven ondergaan we weer een trip door memory lane.

Deze Australische zangeres, met leuke dreadlocks, heeft een goede reden gehad om ‘I’d Rather Go Blind’ op haar cd te zetten, ze heeft in 2009, op een festival in Milwaukee, met Etta James gespeeld. De muzikanten die haar op deze prachtige cd begeleiden hebben allemaal een gerenommeerde achtergrond, ze allemaal opnoemen zou me wat te ver leiden. Enfin, zeker een dame waar we nog meer van gaan horen (en zien!) gezien haar background met o.m. John Mellencamp, Sheryl Crow, Indigo Girls om er maar enkele op te noemen. Wil je haar live meemaken, spoed je dan snel naar cultureel platform Buster (Antwerpen) waar ze op zaterdag 10 september een concert zal geven. Zorg dat je erbij bent want het is een eenmalige passage in België.



Toby Beard from Perth, Australia, will no longer be an stranger to us. If you love the likes of Tracy Chapman, Melissa Etheridge and David Gray, than Toby is the right choice for you. You can’t reduce her music to the same denominator. Alfons Maes (4)

(3) Moors Magazine, 19 november 2011

TOBY, EEN SUPERIEURE SINGER/SONGWRITER FROM DOWN UNDER

Toby is een Australische roots-singer/songwriter die een heerlijk album maakte dat gedrenkt is in blues en soul, maar dat geen moment somber dreigt te worden, dankzij de onstuitbare energie van deze dame - Toby - Sleeptalk.

De Australische Toby Beard heeft haar naam ingekort tot Toby, wat me wel slim lijkt. Toby heeft alles, en Sleeptalk is een album waarop ze al haar talenten gebundeld laat horen, en dat is niet niks. Ze kan liedjes schrijven, ze heeft een goede, stevige stem, ze heeft humor, ze heeft een stevige energie en ze heeft gevoel voor soul en de blues. Ruig en toch gevoelig, subtiel en stevig, en ze trekt zich niet bijster veel aan van genrebeperkingen, want deze Australische roots-singer/songwiter kiest in haar arrangementen soms voor pure country, dan voor vaudeville-achtige jazz, dan voor bluesrock en dan weer voor een combinatie van soul, jazz, blues, folk en rock.

En hoe diep ze ook gaat met haar melancholieke, treurige teksten, de pure energie waarmee ze zingt zorgt ervoor dat de muziek nergens ook maar een beetje somber wordt. Adrenalinekicks en puur kippenvel wisselen elkaar af hier, en de plaat wordt bij herhaald luisteren zelfs nog beter. Omdat je iemand eigenlijk pas goed kunt beoordelen aan de hand van een cover laat ik hier ook een klein stukje horen uit Rather Go Blind, een van de twee sublieme covers op dit magnifieke album. Een absolute aanrader, maar dat had je al begrepen, neem ik aan.

(4) Real Roots Café, 30 november 2011

Toby, Sleeptalk  (Independent)

Achter de artiestennaam Toby gaat de Australische (Perth) singer-songwriter Toby Beard schuil. Met deze ‘Sleeptalk’ is zij aan haar zesde CD toe (zie ook de nummering). De twaalf nummers op deze CD vormen een bijzonder gevarieerde verzameling liedjes, pop in al zijn facetten zullen we maar zeggen, met grote knipogen naar jazz, vaudeville, blues, reggae en soul. Er staat ook een Franstalig liedje op, toepasselijk getiteld ‘C’est l’amour’ en gezongen en gespeeld in aangename Franse sferen, compleet met accordeon en een achtergrondkoor. Heel apart en verrukkelijk aangenaam. Ook de opnames komen van meerdere plaatsen, met Californië als hoofdmoot, zowel in Berkeley als San Francisco. Er zijn enkele partijen opgenomen in North Fremantle, Australië. Door de verschillende locaties zijn er vrij veel medewerkenden. Ik telde er in totaal 22, plus natuurlijk Toby zelf (behalve zang ook gitaren, piano, banjo, whistling, tambo en shaker). Er is veel ruimte voor blazers: trompet, trombone, saxen, fluegelhoorn passeren de revue. Van de twaalf songs op de CD schreef Toby er 10, de covers zijn van Jessie Harris en – van Ellington Jordan en Billie Foster - het bekende ‘I’d rather go blind’ (een blues-song, voor het eerst opgenomen door Etta James in 1968 en daarna door vele anderen gecovered, waaronder Rod Stewart, B.B. King en zelfs Beyoncé). Mijn persoonlijke favoriet op het album is overigens het vrolijke vaudeville-achtige ‘Smile (Opa’s song)’, met een heerlijke jazzy begeleiding.

Voor de liefhebbers van de betere pop met bluesinvloeden is ‘Sleeptalk’ van Toby Beard een aanrader. Toby heeft een prachtige soulstem, de begeleiding is mooi uitgebalanceerd (een extra compliment voor producer Carey Williams) en in handen van lui die hun sporen hebben verdiend bij artiesten als Etta James, Maceo Parker, Kenny G.,Michael Bolton, Mariah Carey, Whitney Houston etc.). Lekkere, ongecompliceerde muziek. (Fred Schmale)

(5) Bluesrockpagina, februari 2012

CD Recensie: Toby – Sleeptalk. Recordlabel: eigen beheer / Recensie: Harm Lutke

Het mocht wat kosten, het nieuwe album van de Australische roots singer/songwriter Toby. “Sleeptalk” is de titel en er werkten maar liefst 22 muziekanten aan mee. (Het voert te ver om hen allen te noemen, ze staan echter op de inlay vermeld, waar je ook de teksten terug vindt.) Je mag dan ook wel wat verwachten en die verwachtingen maakt ze inderdaad waar. Toby beschikt over een stevige, soulvolle stem met een hees randje, wat zich lekker aanhoort in de wat hardere nummers. Ze zingt gevoelig, subtiel, stevig, ruig en rauw. Als je zo’n stembeheersing hebt en je in je nummers kunt inleven, bestaat hier maar een woord voor en dat is Wow!!! Zou ze dezelfde muziekstijl ambiëren, zou ik haar ergens tussen Beth Hart en Dana Fuchs willen plaatsen.

Toby Beard, zoals haar volledige naam luidt, kiest echter voor een uitgebreider repertoire waaronder folk, blues, jazz, vaudeville, reggae en soulfulle ballades. Bij de opener “Again” wordt je meteen al nieuwsgierig naar wat nog meer volgt. De cd weet de volledige 48 min 59 seconden te boeien en bevat enkele hangertjes, liedjes die bij het horen onbewust in je hoofd blijven hangen. Dat is zeker van toepassing op het met soul en blues georienteerde “Won’t Be A Fool’’, waarop ze door een lekker koortje begeleid wordt. Het is een van de hoogte punten op deze cd, waarvoor ze 10 van de 12 nummers zelf schreef.



Ook het volledig in het Frans gezongen “C’est L’amour”, waarbij de harde uithaal op het einde aan een fado zangeres doet denken, maakt veel indruk. Naast de vrolijke liedjes zoals “Smile”, “Good Old Days” en het swingende “Birthday Blues”, (waar voor de begeleiding een bigband werd ingeschakeld), weet Toby mij te raken met een paar gevoelige ballads. Op “Fly” en vooral “Stay” ( prachtig van opbouw), komt haar betoverende stem volledig tot haar recht. De blazers op de jazz getinte ballad “If You Won’t”, weten de juiste toon te zetten en tillen dit nummer naar het beoogde niveau, gevolgd door het slow reggae achtige nummer “Little Man”, dat weer een andere sfeer oproept.



“If You Won’t” en “I Rather Go Blind” zijn de enige covers op deze prima CD vol variaties aan stijlen. “I Rather Go Blind” heb ik al eens beter gehoord, maar dat heb je met covers, je hebt dan vergelijkingsmateriaal en ook je persoonlijke smaak speelt hier in een rol. Dat doet overigens niks af aan deze puike CD waarbij ook een meeslepend bluesnummer als “So Tired” er voor zorgt dat de repeat knop vaker als normaal ingedrukt zal worden. De met dreadlocks getooide, gepassioneerde zangeres uit Perth blijkt live ook grote indruk te maken en heeft in Canada en the US of A al enige naam opgebouwd. Ook Nederland heeft ze al eens bezocht en een nieuwe tour staat gepland. Met “Sleeptalk” heeft ze mijn interesse gewekt en dat is voor mij een reden om haar site in de gaten houden!