THE WILD PONIES AKA Doug and Telisha Williams stonden oktober 2013 als The Gun Shy Dogs in het voorprogramma van Rod Picott. Dat klonk subliem, zowel in combinatie met Rod als in een sessie alleen. Het voorprogramma dreigde de hoofdact zelfs te overstijgen. Dat werd dus handelen om ze solo terug te halen. Donderdag 6 november staan ze weer op het ROTR @ VANSLAG podium en nu als hoofdact en dat geeft ons een heel goed gevoel. Een prachtig stel mensen dat met heel veel passie weet door te dringen tot de ziel van de muziek!
The Wild Ponies is in feite het duo (en echtpaar) Doug en Telisha Williams. Ze maken heerlijke muziek. Telisha Williams neemt de leadvocals voor haar rekening en speelt de contrabas. Doug Williams verschaft meestal de tweede stem en maakt het muzikaal compleet met akoestisch, en soms elektrisch, gitaarwerk. Een mannenstem en een vrouwenstem met summiere begeleiding, het is vaker gedaan, maar The Wild Ponies brengen wat eigens. De songs zitten in al hun eenvoud verdraaid goed in elkaar. Tekstflarden als 'Trouble looks good on you' blijven hangen. En het ontbreken van enige percussie of drums in het instrumentarium belet enkele songs toch niet om behoorlijk dansbaar te zijn. Geen percussie? En het voetgestamp van de gitarist dan? Doug Williams is een meestergitarist, met pakkende rifs, blue notes (soms wel héél blue, maar dat maakt de compositie alleen maar spannender) en in sommige nummers een gitaargeluid dat sterk aan The Shadows doet denken. Contrabassist en zangeres Telisha zorgt er met haar prachtige loepzuivere stem met een hees randje dat een beetje denken doet denken aan Lucinda Williams voor dat geen enkel nummer saai wordt
Alt Country zegt: Doug & Telisha Williams maken als akoestisch duo enkele platen voordat ze zich Wild Poniesgaan noemen. Ze trekken van Virginia naar Tennessee. Daar in Nashville nemen ze Things That Used To Shine (Continental Rose/Munich) op. Ray Kennedy produceerde dit geweldige debuut dat je dus eigenlijk geen debuut mag noemen. Nu het echtpaar verhuisd is naar Nashville, kan in alle opzichten afstand worden genomen van het verleden. Daar is alle reden toe. Telisha zingt over de tijd dat ze werd misbruikt door haar opa. Op Truth Is gaat het over de voetstappen die ze in de hal hoort. Op Trigger rekent ze keihard met hem af. ‘Old times should not be forgotten’, verkondigt ze en de wilde cowpunk is nodig om zich te wapenen tegen de herinnering aan die verschrikkelijke tijd. In de ook al wilde opener Make You Mine toont ze zich vastberaden om de man die ze ziet te schaken en het liedje komt in een ander licht te staan door wat daarop volgt. Ze zingt dat ze zijn familie en vrienden niet wil ontmoeten. Ze wil zijn vel tegen haar vel. De snelle hartslag en het zweet, ze wil zijn lippen proeven. Ze wil ontsnappen, zoveel is duidelijk. In het als een prachtig countryduet gebrachte titelnummer zien ze in alle dingen op de rommelmarkt het verleden terug. Grootvaders klok bijvoorbeeld. Het pijnlijke thema keert meer dan eens terug. Zo is Iris een portret van oma die deels Cherokee was. Oma kauwde op tabak en hield nooit de hand van Telisha vast. Om van een knuffel maar te zwijgen. En toch gelooft Telisha dat ze diep in haar binnenste van haar hield. Al die persoonlijke teksten komen in de vorm van behoorlijk rauwe altcountry. Denk aan Lone Justice, Shovels & Rope en The Mastersons. Een nummer als Trouble Looks Good On You kan trouwens net zo goed als iets van The Judds beginnen. De meeste nummers worden gezongen door Telisha, maar Doug doet zijn ding ook wel. Hij maakt vanBroken een prachig outlawnummer in de stijl van Joe Ely. Op Revival Wasteland verklaart hij: ‘I’m not sure I believe in God, but I guess he believes in me’. Een heel bijzonder album en een dikke aanrader voor iedereen die diep wil doordringen tot de ziel van de countrymuziek.