IJle, dwingende koperklanken van een cornet vullen langzaam de gelagkamer van ’t Keerpunt. De laatste fluisterende stemmen verstommen. Het publiek houdt zijn adem in. Vreemde gitaargeluiden komen erbij en de stemmen van Brandy en Dave brengen de mensen in vervoering. Als het nummer afgelopen is blijft het even stil in de volle gelagkamer. Dan barst een klatterend applaus los. “When the wolves go blind’ suddert nog even na. Het blijkt het begin van één van de beste concerten ooit in ’t Keerpunt. Twilight Hotel is de naam en het visitekaartje is afgegeven. Het wordt een avond, waarin elke noot op zijn plaats valt. Het duo blijft het gehele optreden door in topvorm en bindt het publiek aan zich. Nummers van hun twee albums worden met een intensiteit gebracht, die tonen, dat hier toppers aan het werk zijn. 

Hopelijk zien we ze nog eens terug in ’t Keerpunt.

Als we met ons team nog even nazitten merkt Cees op dat dit wel een pareltje was. Inderdaad, dit was een parel. En na de fantastische optredens van Martyn Joseph , Michael Weston King en Lynne Hanson kunnen we alleen maar met een goed gevoel terugkijken naar het begin van dit culurele jaar. En er komen nog een paar!  

Iedere artiest heeft een treinverhaal, zo lijkt het. Jeff Talmadge schreef het nummer ‘wrong train’ over de gewoonte om de trein van Utrecht in Zwolle te splitsen in een deel voor Groningen en een deel voor Leeuwarden. Hij zag er uiteindelijk de humor wel van in: ‘it’s not the wrong train that you’re on, it’s just another way to go.’ Lynne Hanson kon inmiddels ook wel lachen om haar ervaringen met de NS, waardoor ze bijna te laat kwam voor een optreden. Ze herinnerde zich vooral hoe ze uiteindelijk naar het goede perron werd gewezen: perron 3. En hoe ze, toen ze op dat perron arriveerde moedeloos constateerde dat er een perron 3a en 3b was…

Ook Twilight Hotel heeft een ‘trainstory’. Dave Quanbury vertelde gisteren in ’t Keerpunt over het voorval dat hij en Brandy Zdan meemaakten in Amsterdam.

Ze waren naar een optreden geweest van een vriend in Utrecht. Met de trein. In Amsterdam werd er iets omgeroepen. In het Nederlands. Omdat ze het niet verstonden bleven ze in de trein zitten. Tot ineens de lichten in de coupé uit gingen en ze in het donker bedachten dat er nu toch wel iets mis leek te gaan. Vooral omdat alle deuren niet meer werkten. Niet in hun treinstel en ook niet in alle andere treinstellen. Uiteindelijk bracht hard bonzen op de ramen uitkomst. Dave: ‘the trainpeople aren’t very friendly, when they have to put an entire train back on power to let you out.’ De bewuste avond eindigde overigens in een mistige wei tussen de schapen. Verdwaald tussen het station en hun slaapplek in Heemskerk. Volgens Dave hadden de schapen elkaar meewarig aangekeken en iets tegen elkaar gezegd. Dat had hij niet verstaan: ‘ it was probably in Dutch!’

Misschien was dat wel het weiland bij Heemskerk, dat ook het decor was voor de foto bij het interview dat daags voor het optreden in ’t Keerpunt in het Dagblad van het Noorden verscheen (zie elders op deze site). Jammer genoeg zonder vermelding van het optreden, maar niettemin een mooi artikel, dat een goed beeld geeft van Twilight Hotel. ‘  ‘Mysterieuze en dreigende liedjes over onderweg’ kopt het artikel. Sommige teksten zijn inderdaad mysterieus. ‘ I’ll be free when the wolves go blind’, vergt wel wat nadenken. Andere songs zijn veel aardser en bezingen de liefde. Maar alles steeds met een inderdaad bijna dreigend ritme van de gitaren en de basdrum. De samenzang van Dave en Brandy is intens, evenals overigens hun beleving van de liedjes.

In twee uur passeerden in een gezellig volle gelagkamer van het café songs van hun beide albums, ‘Highway prayer’  en het nieuwe ‘When wolves go blind’. Het laatste album is in de Nederlandse vakpers unaniem positief ontvangen. Dave vertelde echter dat in hun oorspronkelijke thuisland de recensies een stuk minder waren. Ze hadden dan ook niet zoveel lol beleefd aan hun tour daar in januari. Niet alleen vanwege de kou en het feit dat hun slaapplaats in een enkel geval een ‘heus net schoongemaakte’ kelder betrof, maar ook vanwege de weinig warme ontvangst van het Canadese publiek. Ze beleefden veel meer plezier aan hun Nederlandse tour en dat straalde in het ’t Keerpunt van ze af. Dat plezier was overigens geheel wederzijds. Want, om met Koos Gijsman van Heaven Magazine te spreken, niet alleen hun cd, ook hun optreden staat als een … hotel!