Foto's van het optreden van Elliott Brood op zondag 29 augustus 2010 in t'Keerpunt zijn toegevoegd.

Foto's genomen door Jaap Davids met de camera van Willem Dijkema.

Deadh Country, maar ook vurige folkrock! 

Toen ik deze zomer de nieuwsbrief van Jaap Davids kreeg werd ik helemaal blij. De Canadese 3-mans formatie Elliott Brood zou komen op 29 augustus in ‘t Keerpunt in Spijkerboor. Ik heb gelijk twee kaarten gereserveerd, voor mij en Henk. Ik heb toen mijn vriend Gert Jaap ook nog getipt, maar kon toen even niet op de naam komen.

Vorige week sprak Gert Jaap mij aan: hij wist nu dat het om Elliot Brood ging, had ze al twee keer eerder gezien en was twee keer helemaal uit zijn dak gegaan. Of hij mee kon rijden. Hem verteld dat-ie dan snel moest bellen voor een plaatsje en als het zou lukken hij mee kon rijden.

Op de dag zelf was er nog even wat onduidelijkheid: ik dacht dat het om 20.00 uur zou beginnen, maar Henk had van Gert Jaap gehoord dat het om 18.00 uur zou beginnen. Hij had gebeld voor zijn kaart, nog snel voor de zekerheid gechecked en afgesproken om om 16.00uur uit Groningen te vertrekken.

Twee jaar geleden had ik Elliott Brood voor het eerst gezien in de hal van de Oosterpoort in Groningen tijdens de Bluesnight. We waren daar met Klaas en Ada. Nog de cd Ambassador gekocht, want we vonden het een zeer overtuigend enthousiast en mooi geolied spelend gezelschap, met fijne ritmische bewegingen.

Om 17.00 uur kwamen we aan in Spijkerboor. We waren veel te vroeg, maar we willen ook graag vooraan zitten dus…. Het vorig programmapunt van het Cultuurfestival (RondomHunze) moest nog afgerond worden, waarbij het gedicht van Egbert Hovenkamp II en de prijsuitreiking het hoogtepunt waren.

Daarna brachten de mensen van Elliot Brood hun spullen binnen en hadden in no time hun spullen op de plaats, ondertussen druk kletsend met mede enthousiastelingen. Het concert bleek in de gelagkamer te zijn in plaats van de grote zaal: een zeer aangename verassing voor ons, terwijl we op de voorste rij plaats namen.

Achter de band stond een enorm grote poster over het opnieuw laten meanderen van de Hunze. Ik voelde me gelijk thuis, want ons huis staat nagenoeg daar, waar vroeger de Hunze stroomde, alleen een stuk noordelijker dan Spijkerboor. Bovenaan op de poster stond ‘Er komt weer leven in de Hunze’ en daar kwamen we voor. Ik heb er nog een fotootje van gemaakt met de band op de voorgrond: een stil-leven.

De band speelde ruim 20 nummers. Gillende gitaren en puntige banjo snaren. Een drummer die het ene na het andere rithme neerlegde, van zacht, naar hard, en weer terug, op een manier die swingt, een enorme drive heeft de man, Stephen Pitkin heet hij. Op momenten dat de heren op hun gitaren een heerlijk ritmisch snarentapijt neerleggen, geeft Shephen daar de woorden aan: geweldig, tranen in mijn ogen.

Dan de gitaristen, Mark Sasso, die de band oprichtte, dat wil zeggen de naam Elliot Brood ging gebruiken voor zijn muzikale activiteiten. Alle drie de heren hadden een stropdas om, maar Mark had zich zelfs getooid met iets wat op de 2-delige rest van een 3-delig kostuum leek. In de evolutie van de band sloot eerst Casey Laforest zich aan. Het duo werd tenslotte uitgebreid met Stephen de drummer.

In dat begin werd er accoutisch gespeeld en om het geheel portable te houden, speelde Stephen niet op een bassdrum, maar op een koffer, waardoor de gitaren onversterkt konden zijn. Helaas duurde het leven van de koffer als Bassdrum niet lang en nadat er menige in de vuilnisbak belande is hij toch maar overgegaan op een ‘echte’ bassdrum. De laatste koffer hangt in het café in Canada waar het laatste akoestische optreden plaatsvond.

Als gevolg hiervan moesten er ook gitaarversterkers bij. Hierop bewijst Casey Laforest zich een meester. Heerlijk overstuurde, ritmisch gebrachte geluiden streelden mijn oren. Mijn ogen werden gevoed door een enthousiast spelend mannetje, zittend op een stoel omdat hij naast de gitaar, ook nog de baspedalen bedient. Eén en ander op een dusdanig enthousiast swingende wijze, dat ik zeker weet dat het ook wel eens fout zal zijn gegaan en van zijn stoel valt.

Wat hebben deze Canadezen een heerlijke timing, een genot voor de geest, heerlijk meedeinen. Diverse keren wordt het publiek deelgenoot gemaakt om bijvoorbeeld bij de dueling banjo’s, door de heren onderstreept dat het hier echter om samenwerkende mandolines gaat en dat handenklappend daar zo mooi bij klinkt en daar gaan we, in een opswepend lied, gedreven door Elliot Brood.

In de pauze heb ik de andere twee cd’s ook maar aangeschaft. Gert Jaap kon de verleiding ook niet weerstaan. Kunnen we de volgende dag de hele dag lekker hard terug zwijmelen. In de auto zijn we het helemaal met elkaar eens: dit was een fantastisch concert. Als ze weer komen, staan we weer vooraan!

Sjoerd Tilkema